Według mnie dzieciństwo to najpiękniejszy okres w życiu człowieka. To czas beztroski, czas zabaw, uśmiechów i radości. Jednak z czasem on przemija.
Stajemy się wtedy tzw. ,,młodymi dorosłymi’’. Na szczęście z tego czasu zostaje wiele wspomnień.
Swoje dzieciństwo pamiętam mniej więcej od trzeciego roku życia.
Z wcześniejszego czasu pamiętam tylko kilka sytuacji.
Urodziłam się na Ukrainie. Tam też uczyłam się chodzić. Miałam wtedy pół roku. Moje pierwsze kroki były chwiejne, ale po jakimś czasie, z pomocą mamy i taty zaczęłam łapać równowagę.
W pamięci utkwił mi też mój pierwszy dzień w przedszkolu. Cieszyłam się, że poznam nowych kolegów i koleżanki, lecz z drugiej strony trochę się stresowałam. Jednak później okazało się, że niepotrzebnie. Panie były bardzo miłe. Szybko nawiązałam dobry kontakt z rówieśnikami. Wymyślaliśmy całe mnóstwo zabaw i gier. Ale przedszkole kiedyś musiało się skończyć. I stało się.
Pierwszy dzień w szkole. Czułam się trochę niepewnie. Jednak, kiedy dołączyła do mnie grupka przyjaciół, od razu zrobiło mi się raźniej. Polubiłam szkołę. Kiedy byłam w drugiej klasie, ja i moje koleżanki przynosiłyśmy pamiętniki. Dawałyśmy je sobie nawzajem i każda się wpisywała. Nie zważałyśmy wtedy na błędy ortograficzne, ale kiedy zerkam do tych zeszytów po tylu latach, ze wzruszeniem na nie patrzę.
Lubię też wspominać wyjazdy na Ukrainę. Jeździłam tam do dziadków, cioć, braci i znajomych. Można powiedzieć, że odwiedzałam ich tam w każde wakacje. Z tych wycieczek najbardziej utkwiły mi chwile spędzone z braćmi ciotecznymi. Jest ich pięciu. Razem lubiliśmy biegać po sadzie i kopać piłkę.
A kiedy wracaliśmy do domu babci, na stole czekał ciepły obiad. Ja i moi bracia często wybieraliśmy się nad rzekę lub staw. Tam wspólnie pływaliśmy. Wieczorem rozpalaliśmy ognisko i piekliśmy ziemniaki. Z czasem stało się to naszą tradycją.
To było tylko kilka wspomnień, ale dla mnie najpiękniejszych. Uwielbiam wracać myślami do tych chwil. Czasem pomimo upływu lat, wydaje mi się, że było to tak niedawno…
Olga P.