Sylwester Byzdra
Kategoria:

AUTORYTET RODZICÓW

 

                W dobrze współżyjącej rodzinie rodzice cieszą się u swoich dzieci autorytetem. Często zdarza się, że rodzice starają się zapewnić sobie autorytet przymusem, czego wynikiem jest autorytet pozorny, fałszywy.

       Rodzice, którzy ciągle krzyczą na dziecko, stosują przemoc, kary fizyczne, zyskują jedynie posłuszeństwo, wymuszone zakazami i nakazami, ale nie zdobywają autorytetu. Dzieci zastraszone uczą się kłamstwa.

       Często rodzice starają się uchodzić

w oczach dzieci za nieomylnych. Ustawicznie moralizują, pouczają, wygłaszają długie „przemówienia”. Nie daje to żadnych rezultatów, a często wywołuje skutek odwrotny od zamierzonego.

       Zdarza się również, że rodzice „kupują” sobie po prostu autorytet przez obdarzanie dziecka prezentami, składanie obietnic i unikanie za wszelką cenę konfliktów.

       Scharakteryzowane powyżej sposoby zdobywania autorytetu są niewłaściwe.

       Aby być dla dziecka autorytetem, musimy mieć odpowiednie walory moralne jak: uczciwość, poczucie odpowiedzialność, odwaga moralna, obowiązkowość, sprawiedliwość.

 Nie bez znaczenia dla zdobycia autorytetu u dzieci jest również szeroka wiedza i doświadczenie życiowe, a także takt i delikatność, serdeczność i życzliwość oraz gotowość do udzielenia dziecku pomocy.

W życiu rodzinnym dziecko przejmuje od rodziców wzory zachowań, poglądy, upodobania i nawyki. Niesprawiedliwość rodziców względem dziecka budzi powątpiewanie w ich miłość i życzliwość. A gdy dziecko jest w dodatku świadkiem kłótni w domu, wzajemnego oszukiwania się rodziców, rozbieżności miedzy tym, co mówią, a tym, co robią, następuje zachwianie ich autorytetu.

Zatem autorytet rodziców sprowadza się przede wszystkim do ich moralnego stylu życia, ich postaw i zachowania się w domu.

Rzeczą niebywałej wagi jest także istnienie zgodności myślenia i mówienia z postępowaniem rodziców. Jeśli w domu mówi się źle o najbliższych, a w ich obecności schlebia się im, trudno wymagać od dzieci, by postępowały inaczej. Prawość w postępowaniu rodziców stanowi najgłębszy sens wychowania w rodzinie.

AKCEPTACJA

             Przyczyną większości konfliktów małżeńskich oraz między rodzicami i dziećmi bywa całkowity lub częściowy brak wzajemnej akceptacji.

       Wzajemna akceptacja małżonków jest zasadniczym elementem określającym klimat uczuciowy w rodzinie.

       Przy dobrym klimacie oboje małżonkowie są zaangażowani w codzienne sprawy i życie rodzinne; zwiększa się też uwaga poświęcana dzieciom. Rodzice i dzieci wzajemnie się szanują i są dla siebie życzliwi.

       Rozwój dziecka w znacznym stopniu zależy od wzajemnego akceptowania się rodziców, jak i od stopnia akceptacji przez rodziców.

       Akceptacja dziecka oznacza przyjęcie go takim, jakie ono jest, z jego cechami fizycznymi, usposobieniem, z jego umysłowymi możliwościami i łatwością osiągnięć w jednych dziedzinach a ograniczeniami i trudnościami w innych.

       Objawami akceptacji jest nieukrywanie uczuć wobec dziecka, rozumienie go, poznawanie jego potrzeb i zaspokajanie ich. Jest to przede wszystkim  potraktowanie dziecka jako człowieka, którego wartość tkwi w nim samym, ze wszystkimi konsekwencjami, jakie z tego wynikają.

       Miłość i akceptacja powinny odznaczać się stałością i konsekwencją. Dziecko powinno mieć przeświadczenie, że rodzice są jego przyjaciółmi, dobrze mu życzą.

       Jeżeli obojętność lub niechęć rodziców pozbawia dziecko tego przeświadczenia, zachwiana zostaje jego równowaga psychiczna, rodzi się agresywność bądź przygnębienie i nieśmiałość. Dziecko czuje się nieszczęśliwe, niepotrzebne, zatraca umiejętność koncentracji uwagi i woli.

       Akceptacja nie oznacza miłości bezwzględnej i zaślepionej. Gdy dziecko źle się zachowuje, powinno spotkać się z chłodniejszą, ale nie wrogą postawą rodziców. Braki czy wady dziecka nie przeszkadzają, by je akceptować i pomagać mu w ich korygowaniu.

       Dzieci darzone zaufaniem, miłością i serdecznością odwzajemniają się rodzicom tymi samymi uczuciami.

       Akceptacja dziecka powinna być powiązana z przemyślanymi i konsekwentnymi wymaganiami. Brak wymagań sprawia, że dziecko nie uczy się kontrolowania swoich reakcji i osiągania różnych celów za pomocą sposobów społecznie aprobowanych.

       Wymagania stanowią dla dziecka

miarę miłości rodzicielskiej. Jeżeli rodzice nie stawiają dzieciom wymagań, to nie wychowują ich. Pamiętać należy o zróżnicowaniu i zindywidualizowaniu wymagań tak, aby były one dostosowane do wieku, płci dziecka, jego słabych i mocnych stron.

 

       ATMOSFERA

     W

     RODZINIE

     Czy nasze dziecko jest spokojne, uśmiechnięte, życzliwe dla innych, umiejące żyć z innymi ludźmi- zależy w dużym stopniu od tego, jakim środowiskiem dla jego rozwoju jest rodzina. Warto się zastanowić nad tym, czy rodzina zapewnia dzieciom spokój i poczucie bezpieczeństwa.

       Rodzina tworzy społeczność szczególną. Uczestnictwo w rodzinie polega na wzajemności oddania i przywiązania, na szacunku i pełni zaufania zarówno między rodzicami, jak też między rodzicami i dziećmi.

       W dobrze funkcjonującej rodzinie każdy z domowników ma swoje prawa i  obowiązki. Cała rodzina razem przeżywa powodzenia i razem pokonuje trudności.

       O dobrej atmosferze w rodzinie możemy powiedzieć wtedy, gdy dziecko dzieli się z rodzicami i rodzeństwem swoimi sukcesami i troskami.

       Aby w rodzinie panowała atmosfera spokoju i życzliwości, trzeba umiejętnie ze sobą żyć.

        Jeśli rodzice się kłócą, wprowadzają w życie rodziny atmosferę niepokoju, napięcia. Przyczynia się to wtedy do zachwiania równowagi emocjonalnej zarówno rodziców, jak i dzieci. W takiej sytuacji dzieci nie czują się bezpiecznie. Odczuwają lęk i boją się o swoją przyszłość.

       Warto zadbać o właściwą atmosferę w domu, zatroszczyć się o to, by wszyscy domownicy darzyli się wzajemnym szacunkiem, miłością, zrozumieniem i życzliwością. 

       Życzliwości ze strony rodziców dziecko bardzo pragnie. Na prawdziwą życzliwość i prawdziwą miłość ze strony rodziców dzieci odpowiadają podobnymi uczuciami.

       Uczucia, którymi darzymy dziecko, trzeba mu okazywać tak, by rzeczywiście czuło się kochane.

       Nie wstydźmy się okazywać uczuć- nie jest to (jak sądzą niektórzy rodzice) przejawem słabości. Świadomość, że rodzice kochają dziecko i dobrze mu życzą, pomaga dziecku przezwyciężyć wiele trudności.

              Zadbajmy, by w naszym domu   nie zabrakło dzieciom ciepła i miłości, bo przecież „Dom to miejsce, w którym nie tylko się mieszka. Dom to miejsce, w którym wszyscy się rozumieją...”

 

DRODZY RODZICE!

       Wychowanie dzieci jest sztuką!

Każde dziecko jest inne, każde wymaga indywidualnego podejścia wychowawczego rodziców.

Niezbędną rzeczą dla prawidłowego wychowania dziecka jest wiedza o jego rozwoju i wychowaniu.   

       Zapraszam Państwa na cykl mini wykładów, których celem będzie prezentacja zagadnień związanych z rozwojem i wychowaniem dziecka.

Zagadnienia będą prezentowane w kolejności alfabetycznej.

       Zapraszam Państwa nie tylko do lektury, ale także do zastanowienia się i refleksji nad stosowanymi metodami wychowawczymi.

       Mile widziane będą również Państwa propozycje! Zapraszam do współpracy!

Pedagog szkolny