Dawno, dawno temu, gdy dziedzicem Klementowic był Klemensowski, żył biedny, bezrolny chłop Kosma. Nie miał on własnej ziemi, więc chodził na zarobek do dziedzica, by nie przymierać głodem. Jak to z biednymi ludźmi bywa, był on uczciwym i uczynnym człowiekiem.
Minęło wiele lat, Pinokio był chłopcem, miał dużo pieniędzy i zaczął szybko rosnąć. Chłopiec, gdy tylko dostał pieniądze od Wróżki, poszedł na targ i kupił sobie i swojemu ojcu piękne, ciepłe zimowe ubrania. Kupił też sporo jedzenia. Zostało mu jeszcze dużo pieniędzy. Postanowił, że odda je potrzebującym ludziom.
Pewnego dnia spotkałem w parku znajomą Królewnę Żabkę. Była zrozpaczona z powodu osuszonego stawu. Powiedziała mi, że musi w ciągu godziny znaleźć nowe miejsce, gdzie żabki będą mogły zamieszkać. Jeżeli to się nie uda, wszystkie żabki stracą życie, a ona nigdy nie zostanie odczarowana. Zgodziłem się jej pomoc.
Pewnego ranka zostałam sama w domu, ponieważ moi rodzice wyjechali na grzyby, a ja w soboty lubię sobie dłużej pospać, więc nie pojechałam z nimi.
Nagle obudziły mnie jakieś przyciszone głosy z sąsiedniego pokoju. Ktoś wyraźnie majstrował przy drzwiach balkonowych. Przez szparę między drzwiami do pokoju zauważyłam dwie zamaskowane postacie, byli to najwyraźniej złodzieje, którzy musieli obserwować nasz dom i zauważyć, że rodzice wyszli. Słyszałam, jak rozmawiali, że z pewnością nikogo nie będzie w domu.
Nadchodzi jesień
małymi kroczkami.
Ptaki latają,
deszcze padają.
A złote listki z drzew opadają.
Kwiaty szybko przekwitają
i wiewiórki w dziuplach się chowają.
Na polu tak pusto
i coraz mniej ludzi.
Zasypia już ziemia,
lecz znów się obudzi.
Sebastian J. kl 4